بعضى از بگومگوها هم هست که آدم مى‏بیند این بگومگوها، آن مقدارى که اهمیت دارد، بعضى از تبلیغات آنها را چند برابر داراى اهمیت میکند! آن وقت بارِ سنگینش روى دوش ملت میافتد؛ همین گفتگوهایى که راجع به مسئله‏ى پایان جنگ و قطعنامه اتفاق افتاد. البته اگر این بگومگوها نشود، بهتر است؛ اما وقتى شد، نبایستى درباره‏ى تأثیرش، آن‏چنان اغراق‏گونه حرف زد که گویا یک حادثه‏ى عظیمى اتفاق افتاده است؛ نه. حقیقت را درباره‏ى مسئله‏ى جنگ، همه‏ى مردم و مسئولان ما میدانند. در جنگ، مسئولان نظامى و سیاسى، همه‏شان تلاش کردند و همه‏شان خدمت کردند. ما اینها را به چشم خودمان از نزدیک مشاهده کردیم؛ همه‏شان هم ضعفهایى داشتند. اینها چیزهایى نیست که بتوان انکارشان کرد. سیاستمدارها هم ضعفهایى داشتند، نظامیها هم ضعفهایى داشتند؛ اما بى‏تردید، خدماتشان از ضعفهایشان بیشتر بوده است. برآیند این ضعفها و این خدمات، همینى بود که اتفاق افتاد که امام تصمیم‏گیرى کردند. اینها با جزئیات دقیقش، یقیناً در زمان خود، به‏تدریج در معرض اطلاع مردم قرار خواهند گرفت و مردم میدانند، اما آنچه که من عرض میکنم، این متن واقع است که حالا ان‏شاءاللَّه اینها یک روز مستدل خواهد شد. برآیند همه‏ى این تواناییها و ضعفها و موفقیتها و خوبیها و کوتاهیها، همین بود که اتفاق افتاد؛ و این به معناى شکست نبود و مطلقا به معناى تسلیم‏طلبى نبود. امام مظهر استقامت و ایستادگى و مظهر امید به آینده و پیشرفت به سمت آینده‏ها بود. در جنگ هم همین‏طور عمل کرد؛ در پذیرش قطعنامه هم همین‏طور عمل کرد؛ در اعلامیه‏هاى خود و بیانیه‏هاى خود هم همین‏طور عمل کرد؛ این راه را به ما هم یاد داد و ما هم در همین راه قدم گذاشتیم و به فضل و به کمک الهى، در همین جهت هم پیش خواهیم رفت؛ بدون هیچ‏گونه تعلّل و تبانى؛ به حول و قوّه‏ى خداوند.

آنچه که در منش انقلاب اسلامى - که امام مظهر و نماد کامل آن بود - میتوان به روشنى از آن سخن گفت، عبارت است از شجاعتِ همراه با تدبیر. در انقلاب اسلامى هیچ‏وقت چشم‏بسته تیر به تاریکى انداختن وجود ندارد و نداشته - در برنامه‏هاى جمهورى اسلامى از اول تا حالا، چنین چیزى نبوده است - و امروز هم نیست و در آینده هم به توفیق الهى نخواهد بود. اینکه چشم‏مان را ببندیم و شمشیر را دور سرمان بگردانیم، نداریم. با چشم باز و مدبّرانه؛ منتها با دلیرى، با برآورد درست از توانى که خداى متعال در جسم یک ملت مؤمن و عازم قرار داده و با تاکتیکها و روشهاى گوناگون، و به اقتضاء حرکت میکنیم.

در جنگ، عقب‏نشینى یک تاکتیک است؛ عقب‏نشینى فرار نیست - این را آدمهایى که جنگ را دیده‏اند، خوب میدانند، مى‏فهمند - همچنانى که پیشروى تاکتیک است، عقب‏نشینى هم تاکتیک است. یک جا فرمانده لازم میداند عقب‏نشینىِ تاکتیکى بکند، که اگر نکند، خیانت است؛ همچنانى که اگر آنجایى که باید پیشروى کند، پیشروى نکند، خیانت است. فرق عقب‏نشینى تاکتیکى با فرار چیست؟ تفاوتش این است که تحت انتظام فرماندهى و یک عمل منضبط است. فرار، یک عمل غیرمنضبط است و ناشى از رها شدنِ آن ریسمان محکمى است که انسان به آن چنگ زده و ناشى از خالى شدن و تهى شدن است. آنجایى که لازم است، به جلو حرکت میکنیم؛ آنجایى که لازم است، با تندى؛ آنجایى که لازم است، با کندى؛ آنجایى که لازم است، یک قدم به عقب، دو قدم به جلو. خداى متعال هم کمک میکند. در قضیه‏ى هسته‏اى هم همین کار شده و بعد از این هم خواهد شد.

در آن زمینه‏ى بگومگوها، این را عرض بکنم که مراقب باشید کسانى گوش خوابانده‏اند که نسبت به انقلاب و نظام، و نسبت به شخص امام، عقده‏گشایى کنند و براى آن بهانه پیدا کنند. نباید بهانه به دست آنها داد. این را همه توجه داشته باشند.